Χωρίς το <σ>
Γράφοντας χωρίς το <σ>
μπορώ να μιλάω μέχρι να κουραστώ
για το δικό μου, για μένα
γι’ αυτό που έχω
γι’ αυτό που μου ανήκει…..
Μπορώ ακόμα να γράφω γι’ αυτόν
γι’ αυτούς
και για τους άλλους.
Αλλά χωρίς το <σ>
δεν μπορώ να μιλάω για σας
για σένα
για το δικό σας.
Δεν μπορώ να μιλάω για το δικό τους
για το δικό σου
ούτε για το δικό μας.
Έτσι μου συμβαίνει…
Μερικές φορές χάνω το <σ>
και δεν μπορώ πια να σου μιλάω
να σε σκέφτομαι, να σε αγαπάω, να σου λέω.
Χωρίς <σ> εγώ μένω αλλά εσύ εξαφανίζεσαι…
Και χωρίς να μπορώ να σε ονομάσω,
πως μπορώ να σε απολαύσω;
…Αν εσύ δεν υπάρχεις
καταδικάζομαι να βλέπω τη χειρότερη εικόνα μου
να αντανακλάται αιώνια
στον ίδιο
ακριβώς ίδιο
ανόητο
καθρέφτη.
*Για όλους εμάς που αρκετά συχνά χάνουμε το <σ>….